MACİT SOYDAN

Neredeyse hemen hemen hergün kapının önünden geçerken görüyorum onu. Sahibinin peşinden sokağın bir başından öbür yanına aheste bir şekilde yürümeye çalışıyor. 

Golden Retriever cinsi... 

Çok uzun bir süre geçmeden yine sahibi önde kendisi arkada ve dili dışarıda o günkü yürüyüşünü tamamlıyor ve evine dönüyor. 

Sağında solunda ufak köpekler kendisini görünce havlamaya başlıyorlar. Umurunda bile olmuyor. Ya muhatap almıyor ya da yaşlılığından dolayı başını çevirip cevap verecek bir hali yok.

Belki de hepimizin bildiği bir şarkıdaki gibi, "Ömrümüzün son demi, son baharıdır artık" diyerek kendisini yaşamın akışa bırakmış. Huzurunun kaçmasını istemiyor. 

Mutlaka her canlı gibi onun da belli bir hayat döngüsü var. 

Zaman içerisinde tıpkı insanlar gibi duyu kayıpları olabilir, yorgun olabilir, eski enerjik günlerinden eser kalmayabilir. 

Bir zamanlar belki o da sahibi eve geldiğinde ortalığı ayağa kaldırıyordu ama şu an yaşın verdiği etki ile yerinden kalkmayıp yalnızca kuyruk sallayabilir. 

Bu yaşamın doğal bir halidir. Eskisi gibi hareket edemeyebilirler ya da enerjileri yerinde olmayabilir. Duyu kayıpları yaşanabilir, daha az görebilir, daha ağır hareket edebilir, daha az havlayabilir ve benzeri gibi. 

Doğuyorlar, büyüyorlar, yaşlanıyorlar yani sonuçta insandan bir farkları yok.

Sadece konuşamıyorlar ama bana sorarsanız sanki sizi daha iyi anlıyor, daha dikkatli dinliyorlar, daha dost canlısı ve daha sadıklar...  

Nota ve Tınıyla... 

macit.soydan@gmail.com